beklemek

bilinçli olduğunda, dahası bir tasarıyla desteklendiğinde bir tür eyleme dönüşür. aslında bireyin yaşadığı anı arkada bırakırken, bir sonraki anın hazırlığında olma eğiliminden ortaya çıkar. görünüşte edilgen gibi algılansa da etken bir tavrı beraberinde taşır, diyebiliriz. çünkü burada "bekleme" tanımsal olarak ele alındığında "mühlet verme" anlamındadır. tam da bu noktada bir tasarının gerçekleşmesi öncesinde ona tanınan mühletin ve bu tasarının anlamlandırılmasına yönelik kavramlar ortaya çıkar. haliyle bekleme edimine de “sabır, tevekkül, rıza yahut teslimiyet” gibi aracı/farklı kavramlar eşlik eder. tabi bu kişisine ve beklentiye göre farklılık gösterebilir. anı yaşayan ve bekleyen insanın iç dünyasındaki bu bekleyişte, hiçbir neden, hiçbir anlam yoksa geçmişle gelecek arasındaki bağ yıkılır. kişi hiçliği taşıyan bir ana hapsolur. nietzsche’nin dediği gibi "hayvan gibi anı yaşamak" ister ama hayvan gibi asla olamaz. hayvan gibi başı ve sonu olmayan nedensiz bir an telakkisi yaşar belki. fakat bunu acı ve bıkkınlık olmadan gerçekleştirmenin bir yolunu bulamaz.