ayakta gidince kendimi daha güvende hissediyorum. en azından kafam rahat.
geçenlerde çarşıda işim var, iki saat yürüdüm, ayakkabı vurdu, canım acayip yanıyor. neyse otobüse bindim, oturacak yer buldum, seviniyorum.
beş dk geçti geçmedi kuran kursu kafilesi sahile etkinliğe gidecek, kabile gibii bindiler. yaşlılara yer verdi gençler felan ama kadınların hepsi bekliyor ki bizden büyük oldukları için yer verelim. sırf bu yüzden başımdaki kırklı yaşlarda kadın beni duvara ittiği kadar itti, hareket edemiyorum bile. sonunda söyleniyor gençler yer vermiyor diye. i̇plemedim, çünkü onun orda püfür püfür gitmesinden daha önemli benim canımın yanmaması. ayaklarım acırken başkalarının rahatını düşünemem. onlar da rahatları için beni rahatsız edemez. herkes kalıpları ile düşünüyor, dizinden ameliyatlı çocuğu sırf genç diye kaldıran insanlar var, yer vermiyor diye etmedikleri laf yok.
bakın lafım yaşlılara değil, gerçekten nineler dedeler ayakta iken hamileler ayakta iken bir zahmet oturmak zaten ayıp. çünkü benim canımın yanması kadar onlarında ayakta kalması acı verici ya da riskli olabilir. derdim sırf yaşları bizden büyük diye kalkmamızı bekleyenlerde.
geçen başıma gelen gayet buydu. düz düşünmeyin ya her yer vermeyen zevkinden değil, ayrıca sizinle aynı parayı veriyorsa neden o ayakta gitmek zorunda?