bu bir soygundur adam. çaldın her şeyimi gittin, farkında değildim. çevredekiler görmüş, onlar söylediler toz konduramadım, her gün daha çok duygu biriktirmiştim, meğersem her gün bana farkettirmeden azar azar alıp gitmişsin, bende sen alıp gittikçe farketmeden, daha fazla duygu koymuşum, duygularımın üstüne.
bunu unutmayacağım. bunu ne poyrazımız ne de güneşimiz unutacak. hesap soramıyorum, çünkü kalan duygularımıda çalıp gitmene izin veremem. aslında, uyandığımda düştüğüm boşluğun, uzaklara dalışlarımın, suyun altında ağlayışımın, insanların benim koca gözlerimi kıpkırmızı görmelerinin, hiçbir şey yapamayıp ellerimi çardak köşelerine vuruşlarımın, benim gördüğüm, tanıdığım, sevdiğim adamın gidişinin, çaya baktığımda aklıma gelen müzeyyen senar, zeki müren nağmelerinin, bir fotoğrafa saatlerce bakıp keşke demelerimin, (bilirsin adam ben hiçbir zaman keşke demem), yürüdüğümüz yolların, yazdığımız yazıların, duvar köşelerinin, kulübe önlerinin, kırılmış bank üstlerinin, porsuk kenarlarının, eskimiş sıraların, bozkırdan çıkıp yeşilliğe giden yolların, kırmızı sıkış tepiş dolmuşların, ve bu şehirin... bunların sorumluluğu fazla değil mi adam? bunların, hayallerin, göz yaşlarının suçlusu olmak zor değil mi?
uzatmayacağım, yazmaya devam edeceğim ama ağlayarak değil, bi elimde peçete bi elimde silah değil, sadece silahımla. yeni umutlara değil belki ama kendime, hayatıma, yanımda kalan beni seven insanlara. artık ne uyandığımda yanımda olacaksın, ne yanımda, ne ışık saçan bi odada, ne bir kulübe önünde, ne de bu şehirde. selametle...