kimsenin hayatında başrol olmamak

kimsenin hayatında başrol olmadım, benim hayatımın başrolünde olanlar da bana kördüler. insanların hayatında bir seçenektim. bir tercihtim hep. yol üstünde dinlenmek için uğradıkları bir tesis gibi, biraz dinlendikleri, kendi hayatlarını düzelttikleri ve enkaz bırakarak gittikleri bir tesis gibiydim. vazgeçilmez değildim dedim ya seçenek diye. olsa da olur olmasada olurlarlandım. kimse gözüme kaybetme korkusu ile bakmadı. hiç kimse benim için savaşmadı. benim için bir uğraş vermediler. kimse gönül teri dökmedi. yoruldum. kendi kendime yoruldum hemde . tüm bunlar olurken diğer başrol oyuncularını izledim. izledikçe uzuldum. herkesin içinde güldüm eğlendim neşeleri oldum. içime dönünce, kendimle basbasa kalinca, beni bogulmaktan kurtaran tek şey uykuydu. kısa süreliğine. gecelerden nefret ettim. yalnızlık öyle acı bir şey ki. ani yaşamayı unuttum. sehirler degistirdim. olmadi. yine sevilmedim. oysaki küçücük bir ugras verseler çok da güzel sevebilirdim. olmadi. evet insan kendi kendine yetebilirdi, mutlu olabilirdi. ama yaşayabilir miydi? hayır. yaşamak başka bir şey. kimsenin hayatında başrol olmamak cehennemden başka bir şey değil. " hayatim boyunca hiç bir kadın benim için savaşmadı." cümlesinin ağırlığını ben her gün uyumadan önce göğüs kafesimin üstünde hissediyorum. bu yüzden yorgun uyanıyorum. dinlenemiyorum. bunlar ergence tripler değil. bu entry. bildiğiniz kelimelerle yazılmış bir dememe değil. yasayan,nefes alan, ıstırap çeken, haykiran bir entry bu. vesselam.