yalnız ve güzel insanlar

tıpkı ülkemiz gibi... bugün yalnızlık üzerine çok şeyler yazıldı vakit buldukça okudum.kendimi şehirler arası bir otobüs terminalindeymişim gibi hissettim kalabalığız,gürültülüyüz ve hatta koşuşturma içindeyiz lakin yalnızız, yola çıkmış gidiyoruz bir başımıza ve onca kalabalığın ortasında.muhakkak bir hayatımız var etrafımızda yığınla insan var,kimimiz binlerce insanın okuduğu okuluna gidiyor her gün kimimiz kalabalık caddelerden ve çok katlı binaların arasından işimize.öyle dolu öyle tıklım tıklım ki her yer insanın bir dakika yalnız kalması mümkün görünmüyor ama öyle yalnızız ve öyle kimsesiziz ki insan bazen şunu soruyor kendi kendine ''herkes nereye gitti?''.herkes olduğu yerde fakat kimse dönüp birbirinin yüzüne bakmıyor.bazen kalabalık bir arkadaş grubuyla saatler geçiriyorsun ve dahi günler,aylar,yıllar fakat sesini duyan yok,seni anlayan bir allah'ın kulu yok işin acı tarafı kimsenin bunu yapmaya niyeti de yok! sokaklar,okullar,iş yerleri,avmler,eğlence mekanları,kafeler,durup nefes aldığımız parklar hepsi ne kadar dolu ne kadar çok mutlu insanlar var ve herkes için nasıl da her şey yolunda görünüyor. görüntümüz güzel ama içimiz çok fena...onca güzelliğin arasında yalnızlıktan kendimizi boş ve sıvası dökülmüş rutubetli bir odada gibi hissediyoruz,duyduğumuz tek şey duvardaki borudan sızan suyun, tek tek yere düşerken çıkardığı yankılı ses ha bir de keskin bir rutubet kokusu.yalnızız hem de öyle böyle bir yalnızlık değil her kelimemizden bir çığlık yükseliyor her cümlemiz bir çırpınış. yalnız ve güzel ülkemin bir şeyleri kaybedip daha da bulamamış sonra öyle bir başına kalakalmış yalnız ve güzel insanları.