i̇lk olarak babamin kanser olduğunu öğrendiğim gün öyle bir ağrıydı ki sanki kalbimin içini simsiyah koca koca taşlarla doldurmuşlar gibiydi o yükü o ağrıyı taşıyamam sanıyordum.. sonra şükretmeye başladım en azından babam hayattaydı varlığı vardi istediğim zaman öpebiliyordum,koklayabiliyordum, sevdiğimi söyleyebiliyordum.. ama sonra öyle şeyler oldu ki babamı kaybettim ve hayat o kadar garip ki hep filmlerde olur zannederdim doktorun" elimizden gelen herseyi yaptık ama hastayı kurtaramadık sözünü" bu lafı duyduktan sonra bırak kalbime ağrı vermeyi bütün bedenime ağrı verdi.. şimdi sadece sevdiğimi söylebiliyorum ama karşılığını alamıyorum bide askıda duran gömleğinin kokusunu içime çekiyorum..
0
bende tam olarak senin yaşadıklarını yaşadım başına gelmeyen kimse anlamaz o kadar derin bir acı ki hiç bişey için üzülmeye değmediğini anlıyorsun - öylesinebiri 12.04.2017 01:27:40 |#2972940
2
kesinlikle insanın başına gelince daha iyi anlıyor.öyle allah rahmet eylesin deyip geçemiyormuş.günlerce saatlerce,dakikalarca ve hatta saliselerce aklının ucunda .. sevdiği insanı kaybedince anlıyormuş insan hiç birşeye üzülmeyeceğini,üzülemeyeceğini.. - ht 12.04.2017 10:17:12 |#3172101
0
aynen öyle hiç bişeyin içindeki o yarayı yok etmeyeceğini anlıyorsun öyle yarım kalmış devam ediyorsun hayatına - öylesinebiri 12.04.2017 11:18:05 |#3174257