aşık olamamak

hesap edemediğim kadar uzun bir süredir bu durumdayım. şikayetçi miyim? bazen. kafam son derece rahat, iki kişilik düşünmüyor ve platonik vurulup saçma sapan hareketlere umut bağlamıyor olmak büyük lüks nezdimde. ama bi tuhaf hissetmiyor da değilim. yolda elele gördüğüm çiftlerin yaptığına anlam verememeye başladım. özellikle sözlükte aşk başlıklarını görünce eskiyi hatırlatır amacıyla girip okuyorum entrileri. ama yok. içimde kalbimi ısıtan tek bir his dahi oluşmuyor, duyguları vakumlanmış ölü bir ruh gibi okuyup geçiyorum. beni sevdiklerini söyleyenlere ise farklı bi üzülüyorum çünkü onları anlayamıyorum. açıkçası inanasım da gelmiyor. ha hiç mi bir şey hissetmiyorum? hissediyorum, derinliklerimdeki boşluğu büsbütün hissediyorum. insanız sonuçta, sevmek-sevilmek temel içgüdülerden. ben de isterdim bir gülüşüyle içimde çiçekler açan, hakkındaki en ince detayı bile öğrenmek istediğim birinin olmasını. ne bileyim sırf aynı ortamda bulunduğumuz için dizginleyemediğim bir kalbimin olmasını. ama olmuyor. ve bu beni bazı zamanlar korkutuyor. sevginin; ruhumu yumuşatan, yaşama olan bağlılığımı katbekat arttıran bir şey olduğunu bildiğimden daha fazla korkutuyor. aslında hepsi bir kenara, yaşamak istiyorum o duyguyu. harflerden oluşan sıradan bir ismin bile çok manaya geldiği günleri görmek istiyorum. kaldırım kenarında simit satan amcanın, bomboş yolda yalnız yürümenin, gökyüzünde sırayla birbirine karışan bulutların, deniz kenarındaki bir bankın üzerine kazınmış harflerin, sararmış bir yapraktan çıkan hışırtının bile derin bir manaya büründüğü o günleri görmek istiyorum. şimdilik gün geçtikçe soğuyan sevgimi aileme ve allah'ıma veriyorum. ama gün gelecek, aile ve yaratıcı sevgisinden daha farklı sevgiyi iliklerime kadar hissedeceğim. inanıyorum.