hayatta bir insan gözleriyle bile yalan söyleyebiliyor, tecrübe ile sabit fakat bu sarılmak var ya işte onun henüz taklidini yapamadılar. bir insanın beni sevip sevmemesini sarılma ile anlıyorum. nasıl diyeyim; karşımdaki öyle bir sarılıyor ki diyorum tanrım gerçek saf duygular bu işte ama kimisi var öyle bir sarılıyor ki sarılma arkadaş deyip itekliyorum. ancak bu kadar yapmacık olabiliyor. dünyanın en güzel davranışlarından en saf en temiz hallerinden birisidir sarılmak. öyle olmasaydı ne diye hepimiz uyurken sarılacak birini arardık ki? niçin en sevdiğimiz şey o' na sarılmak? niçin anneye babaya ilk sarılırız? niçin bir insanı öpmeden önce ona kollarımızı açıp önce sarılır doyasıya, sonra öperiz? bambaşka bir şey bu sarılmak. üzerine kitap bile yazarım sanırım. sarılın arkadaşlar. sevdiğiniz herkese çokça sarılın. çünkü bir gün bir bakıyorsunuz kollarınız bomboş kalıyor ve pişmanlık duyabiliyorsunuz; keşke ona bir kez sarılabilseydim diye.
edit:
yaşar - aldanırım