sözlük yazarlarından denemeler

dünya ya hiç gelmemiş, gelse de hiç tanımayacağın birini özlemenin verdiği efkarı kim bilebilir ki? tamam, hemen kızma illa ki bilen birileri vardır bu efkarı. ama bizler bu efkarın dibinde yaşıyoruz. en azından öyle zannediyoruz. bazen yeri geliyor bu yaşadıklarım bu olayın dibidir diye dua ediyorsun. çok geçmiyor görüyorsun ki bundan daha dibi de varmış, o yaşadıklarım dibi değilmiş diyorsun. herkes isteyip de olamadığı kişiyi yalanlarla yansıtmaya, yaşamaya çalışırken; bizler baştan aşağı kendimizi yaşadık. kendimiz olduk. “ya bıraksana şimdi ahbap ne anlatıyorsun sen bana hı? senin yok muydu isteyip de olamadığın kişi” diye soracaksın değil mi? evet benim yoktu öyle bir derdim. olmadığı için de hep gerçekçi acıları yaşadım, gerektiğinde duygusal, yeri geldi ailesel… bunların hepsi doğal acılardı, doğal sıkıntılardı. hiçbir zaman yapay acıları kendime edinmedim. o yüzden ağır yaşadım belki bunları, belki de hala yaşamaktayım bilemiyorum. yaşadığım çoğu şeyin adını koyamıyorum. bu halime üzülüyorum. nedenini biliyorum, sonucunda ne olacağını da biliyorum lakin bu yaşadığım nedir, niye ben yaşıyorum, olayların içinde neden hep ben oluyorum. kendi hayatımın bile kıyılarında yaşayan ben, neden başkasının hayatının merkezinde yaşıyorum. neyse. birde şey var ben evlenmek baba olmak istemedim hiç. ben her zaman bu dünyaya amca, dayı olmak için gelmişim gibi hissediyorum. bu hissiyata nereden kapıldım, nasıl kabullendim hiçbir bilgim yok. bilgim dahilinde gelişen hadiseler değil bunlar. şunu itiraf etmek gerekir diye düşündüm, beşiktaş maçlarını televizyonda izlerken veya bizzat maçları tribünde izlerken gözüme hep şu görüntü takılır; babasının omuzlarında maç izleyen çocukları gördüğümde, oracıkta çocuk yapasım geliyor. absürt oluyordu bu düşüncem evet. ama böyle bir gerçeklik var. mesela şampiyonluğumuzu getiren golü kim atarsa çocuğumun adını onun ismini koyacağımı düşünürüm bunu dillendirmeyi de ihmal etmem. “ ya bırak şimdi yabancı oyuncu atarsa ne yapacaksın” diyorlar. bende teknik direktörün ismini koyarım diyorum. yani o isim bir şekilde koyulacak, kılıfına uydurulacak. 2 dakika sonra da bu ismi yeğenime koymak için ablamla eniştemi veya abimle yengemi ikna etmeye çalışırken buluyorum kendimi. böyle de istikrarsız, karışık bir hayal dünyam var. emin olun ben sizin dünyanızda yaşamak istemiyorum. şuna da eminim sizde benim dünyamda yaşamak istemezsiniz. yani şey, yalvarıyorum istemeyin. o yüzden ben sizin dünyanızdan göçüyorum. ve size de kiramı ödüyorum. ama sadece bir isteğim var sizlerden. ben nasıl ki sizin dünyanızdan sessiz sedasız çıktıysam, sizlerde benim dünyamdan çıkıp gidin. gidin ki rahat bir yaşam süreyim. insanlarınızı da alın gidin. nefes alan bir tek kişi bile istemiyorum. hayvanlar kalabilir. afişler kalabilir. beşiktaş kalabilir. ama sizler gidin, gerekirse yavaş yavaş gidin ama bir gün gidin. çünkü ben ölmeden hayatımda ki bir günü bile insansız yaşayacağıma inandırdım kendimi, bir kez olsun bugünü yaşayacağım diye söz verdim kendime…