bugün uzun süre sonra tekrar ağladı babam ve ilk seferki gibi parçaladı içimi. şimdiye kadar 5-6 kere görmüşlüğüm var. hiçbirinde de ne bizim için ne de kendi hayatı için göz yaşı döktü. sadece ama sadece çanakkale'de şehit olan askerler için ağladı gördüğüm zamanlarda. öyle bir içli ağladı hüngür hüngür ki utanmasam ağlama baba deyip sarılacaktım. ne zaman çanakkale lafı geçse gözü dolar babamın, belki de onun hakkında en gurur duyduğum şey budur. bu kadar milli şuura, vefaya haysiyete sahip olması koltuklarımı kabartır her seferinde.
bugün de
bahadır yenişehiroğlu'nun öteki gündem'de mehmet tevfik adlı (umarım adları karıştırmıyorum) şehidimizin mektubunu dinleyince saldı gözyaşlarını.
"benim mehmetçiğim neyin uğruna öldü? bu adi herfiler için mi canını feda etti bu topraklara? diğer dünyada görseler, hepimizin yüzüne tükürürler. biz ne vefasız insanlarız" dedi. sen misin ah babam vefasız olan? asıl yüzüne tükürülecek olan bizler vefasızız.