aslında çok az zaman oldu birbirimizi bırakalı. fakat her gün sanki bir yılmış gibi geliyor. her gün fırtınalar koparıyor içimde o his. o bilmiyor belki de böyle olduğumu. umursamaz kendi hayatıma devam ediyorum sanıyor. aslında umursamayıp kendi hayatıma devam etmek istiyorum ama nereye baksam orada. kaçamıyorum. sonra kendi kendime insanlar ne güçlüklerin altından çıkıyor, sen de bunun altından çıkabilirsin diye kendime güç veriyorum. yine işe yaramıyor.
bir arkadaşımın bana söylediği gibi
"vizem var ama uçak bileti alacak param yok".
gidemiyorum bir yere kalıyorum olduğum yerde. umarım bu günler geçer de hem o hem ben çok güzel hayatlara sahip oluruz...