bende küçükken çok giydim halende giyerim.bana ilk okul 5'e kadar önlük alamadılar ya öğretmenim alırdı yada başka konu komsununkileri giyerdim. biz 6 kardeşiz ama 3 tanesi bizden baya büyük diğer 3 tanesi yaşıt sayılırız. biz aynı yaşlarda olduğumuz için birbirimizin kıyafetlerini giyme şansımız olmuyordu zaten herkesin en fazla bir iki parça giysisi vardı o yuzden hep baskalarininkini giyerdim. sonra büyüdüm universteye gittim. aileden para gelmediği için zaten aldığım 300 lira bursun 120 lirası yurda gidiyordu geri kalan da ihtiyaclara zor yetiyordu yani kıyafete ayıracak ekstra param yoktu. yurttakilere çok sinir olurdum. gelirlerdi "ay ben bu ayakkabıyı adidastan aldım 300 lira ya ama çok begenmedim ya aman neyse kalsın dolapta ışte" gibi lafları çok duyardım. bende içimden ne 300 liraya ayakkabimi ben o parayla kendime 2 takım üst baş alırım derdim. neyse ışte yurtta bir iki arkadaş benim durumun farkında oldukları için ara ara bana kazak gömlek ayakkabı gibi şeyleri alır hediye paketi yapar hani sanki ben birşeyleri basarmisimda onu tebrik etmek için veriyorlar is gibi davranirlardi. bazen sabah bi uyanirdim yastığımin altında 50 lira para olurdu. elbette kimin bıraktığını bilirdim. bende ona not yazardım yastığının altına koyardım "borc olarak kabul ediyorum günün birinde sana bunu muhakkak ödeyeceğim" diye. ama o hep bilmemezlige yatardi. ben hep bir köşeye yazardım bunu. sonra okul bitti bi iş buldum 700 lira maaşla çalıştım maaşımı aldığım gün 700 liranın 500 lirasını o arkadaşa yolladim. su an issizim bir kuruş bile param yok şimdide halamin kızının eski kıyafetlerini giyiyorum. onun durumu iyi sürekli yeni şeyler alır alışveriş delisidir. o yüzden giymediklerini bana verir. goncunmadan giyerim ama insan uzulmuyor da değil. niye diye sormadan da duramıyor insan..