kola

ulan o kadar dandik bir hayatım var ki insanların tutundukları şeylerin bile bi adabı olurken benimki bu. kola lan kola. her mutsuzluğumda, yalnızlığımda, derdimde, sıkıntımda kola alıp içiyorum. yahu bi insanın en sadık dostu kola olur mu? kola şişeleriyle dertleştiğim oluyor. kıyamayıp atamıyorum artık sohbet ettiğim şişeleri. ben bağımlıyım diyordum da değil gibi. koskoca bi boşluk var hayatımda ve sürekli olan tek şey kola benim için. market dolabının önünden geçerken kendimi almak zorunda hissederken canımın çektiğini düşünürdüm ama değil abi resmen almazsam olmaz, eksik kalırım diye düşünüyorum. böyle de zihnin ben amına koyayım. edit: ayrıca şuna biraz asit koyun allah belanızı versin.