benim bu. ama genel olarak korkma durumu değil. oturduğumuz dairede bizden önce kalan öğrencilerin bir minnağı varmış. adamlar mezun olup, memleketlerine gittikleri ve kediyi de yanında götüremedikleri için o sıpa da haliyle evdeki eşyalarla birlikte bize kalmıştı. nedendir bilmiyorum, gece yarısı, en çok da sabaha karşı 3 ile 5 arası hayvana bir şeyler oluyordu. karanlığın içinde pusuya yatıp, saldırarak aklımı çıkarıyordu eşşoğlusu. onun dışında gayet de enseye şaplak geçinip, gidiyorduk. biz de iki sene o dairede oturduktan sonra, taşınırken yeni kiracılara devrettik kediyi. ne zamandır kedisiz yaşıyorum. vallahi yokluğunu hissettiriyor. o psikopat hallerini bile özledim sıpanın.