modern insanın en büyük sorunlarından biri.
iş çıkmaza vardığında, çabalamaktan bitap düşüldüğünde veya bekleme sancısına yenik düşüldüğünde son bir çırpınışla ağızdan “her şeyin hayırlısı” olsun diye bir beyan çıkıyor. aslında “hayırlısı dediğime bakma, beni mutlu edecek bir şeyler yap artık” denmek isteniyor allah’a/evren’e/uzay boşluğuna.
hani lütfedip “hayırlısı olsun” dedim ya, en sonunda başımdan aşağı konfeti yağacakmış gibi mutlu olayım demek istiyor insan.
yüreğin yetmiyorsa hayırlısını istemeyeceksin arkadaş. mutlaka şu veya bu olsun istiyorsan onun için dua edeceksin. hem hayırlısını isteyip hem de çıkan sonuca burun kıvırmak iki yüzlülük, samimiyetsizlik. hayırlısı dediğin şey her zaman kuşlar, kelebekler, çiçeklerden ibaret değil. bazen hayırlısı başını duvardan duvara vurmaktır. bazen hayırlısı gözlerinin yaşı kuruyana kadar ağlamaktır. hayırlısını istemek demek, en sonunda haline bakıp, “olan, olması gerekendir.” diyebilmektir.