uzak mesafe ilişkisi

canından can gider de sırf o daha da üzülmesin diye söyleyemezsin, hasta olur destek çıkamazsın, ağlar bu da geçecek diyip omzuna yaslayamazsın, güler ve o anki tüm dünyaya bedel manzarayı seyredalamazsın sen. özlersin sarılamazsın, saçlarını okşamak istersin dokunamazsın. zordur, çok zordur. gözlerinden yaşlar çıkar da sen ona yine gülersin telefonda zaten görmüyor diye ağlarken gülersin aynı zamanda. iletişim kurmanıza engel olacak dış etkenler de üzerine eklendi mi gelsin bir yığın hüzün. ayda bir birkaç dakikalığına kamerayı açar da görürsün sen onun yüzünü, elinde olmadan dolan gözlerini kafanı öne eğip çaktırmadan elinin tersiyle silersin. anlatsan anlamazlar, anlatmasan... ki zaten anlatamıyorsun kimseye. seviyorsun, sadece daha da çok sevebiliyorsun gün geçtikçe başka hiçbir şey gelmiyor elinden. daha da çok bağlanıyorsun kilometrelerce mesafe uzaktan gün geçtikçe canının vazgeçilmez parçası oluyor. allahım diyorsun, neden biz böyle de diğer insanlar... sonra da diyorsun ki sen geleceği bilemezsin rosia, bu haline de şükret. çektiğin tüm bu acılara rağmen şükretmeyi öğreniyorsun. her şeyin daha da güzel olacağına inancını daha da yükseltiyorsun, napacaksın başka yapılacak bir şey yok ki... tek dayanağın kalan umudun. geleceğimiz diyorsun, bizim geleceğimiz güzel olacak inşallah, sabır, sabır, biraz daha sabır... dua ediyorsun sürekli, lütfen, lütfen diye... arkadaşlarınla konuşurken bir sohbetin ortasında gözlerin doluveriyor. "neyin var rosia?" içimdekileri görsen dünyaya küsersin diyemiyorsun işte. o üzülmesin ben sabrederim, tek istediğim o da sabretsin, beraber sabredelim. ben onu çok seviyorum, gün geçtikçe daha da çok sevmek istiyorum. bu düz cümleleri yazarken bile gözlerimden yaşlar düşüyor tek tek. kıymet bilin arkadaşlar, sevin ve sevildiğinizin kıymetini bilin. rahat bir şekilde tek bir cümleyi duyabilmenin, 2 dk ayaküstü konuşabilmenin kıymetini bilin.