bir emrah s. kitabı.
afili filintalardaki
afili parçaları altı yedi sene önce bende "oha lan!" hissi uyandırmıştı. ve heyecanla kendisini takip etmeye başlamıştım. çok üzmüştü beni çünkü yakıyordu içimi yazdıkları. o zamanlar çok fazla okuyan birisi değildim. sadece okuyan birisiydim. onunla beraber biraz daha fazla okuyan birisi olmuştum.
ve beni daha fazla okuyan birisi haline getirerek kendisi kaybetti. çünkü "oha lan!" dediğim yazılarının bazılarının eskiden birileri tarafından yazıldığını görmüştüm okudukça başkalarını. baya bir araştırmaya girip intihal yaptığı yazılarını neredeyse ezberlemiştim. canım acımıştı, çünkü bu olmamalıydı. fakat olması gereken her zaman olur.
popüler kültür için iyi bir yazar olarak yer alacaktır kendi nezdimde. ancak edebiyat için o kadar da "oha lan!" kategorisine giremeyecektir yine benim için. başkaları farklı düşünebilir.
müptezeller'e gelecek olursak...
erken kaybedenler ile kıyaslanabilir. ancak bu kıyaslamada müptezeller ilk raundda yere serilir. erken kaybedenler'deki o diyaloglar metaforlar burada da olsun diye zorlamış kendini. evet yer yer güzel şeyler var ancak çok sırıtmış. "dur şuraya da süslü bir şeyler yazayım" gibi olmuş. kitap kötü değil, ancak serbes beni kaybetmeye devam ediyor. ha onun için ben kimim ki değil mi? olsun, bir okur bir okurdur.
bir şey daha söyleyecektim unuttum.