sana yazamadım belki ama hep seni yazdım. zülfü livaneli'nin yazdığı sözlerdeki gibi öyle her tarafa yazmadım ama, emin ol kadın, ben seni çok güzel yazdım. doğum günümde hediye gelen, kullanmaya kıyamadığım antika daktilo'ma bir şey olmasını göze aldım, gecenin bir yarısı şişenin dibindeki iki dubleyi tek bir bardağa boşalttım, su bile koymadım üstüne, hafifletmesi bir işe yaramayacaktı çünkü, ben de susuz içtim o iki dubleyi, paketteki son iki dal ile birlikte. öyle bir basmışım ki tuşlara, kimileri yapışmış, kimileri kabartma yapacak kadar sert vurmuş kağıda, hiç birini fark etmedim. o dublelerin ve sigaraların nasıl bittiğini fark etmediğim gibi. sonra arka sokaktaki büfeye gidip rakımı ve sigaramı tazeledim, tekrar oturdum başına, yazdım.
sabaha karşı uyumuşum, uyandığımda mesaj atasım geldi.
günaydın yazasım geldi, günün güzel geçsin diyesim geldi, seni seviyorum diye haykırasım bir gün daha konuşalım eskisi gibi diye bağırasım geldi.
yaklaşık bir saat sonra kapıcı geldi, kahvaltıdan sonra yaktığım sigarayla yüzüme bir canlılık geldi, murat istatistik notlarını istemeye geldi, modemi kurcalamak için superonlinedan adamlar geldi.
akşama doğru biraz viski içesim geldi, kirayı zor ödediğimi hatırlayınca içime bir mutsuzluk geldi ve hepsiburada'dan sipariş verdiğim traş makinesi geldi.
her şey geldi, bütün duygular yaşandı, kadehlerin dibi görüldü, sigaranın külü söndü. her şey oldu da kadın, sen yine bugün de gelmedin.
neyse, yarından ümit kesilmez.