bir mayıs sabahı uyandığımda, artik benim icin rutinleşmiş olan, kahvaltı yaparken çaylak sırama bakmak icin sözlüğe girmiştim. sırama baktığım an, kalbim yerinden fırlayacak gibi olmuştu, sanki üniversite yerleştirme sonucumun birkac saat icinde açıklanacağını söylemişler gibi elim ayağım birbirine dolaşmış, saniye de bir sayfayı yenileyip 2 senelik emegimin karşılığını aramaktaydım. çok gecmeden mesaj kutum yesillenmisti. o vaadedilen günün geldiğini hissetmemle, 7 ay sözlüğe girmememe neden olan o cümleler topluluğunu görmem bir olmustu...sadece ve sadece burusturulup atılmış emeklerime üzülüyorum...