çok değil daha bi kaç ay önce başıma gelen olaydır.
21 yıl boyunca ailemin yanındaydım. okulumu felan hep ailemin yanında okudum. daha sonra iş bulduk şehir dışında, iyi de para veriyorlar gittik, ekmeğimizi kazanmaya başladık. anadan babadan ilk ayrılış, yeni bi şehir, yeni arkadaşlar, ortama ayak uyduruyoruz heyecanlıyız falan neredeyse ilk 10 gün arayamadım bizimkileri. mesaj attım bi kaç kez çalışırken aklıma geldi yoğunum iyiyim beni merak etmeyin arayacağım sizi falan diye. annem sevgisini gösterir de babamın daha bana bir gram sevgisini gösterdiğine şahit olmadım ben. aradı bu açtım "oğlum ne yapıyorsun nasılsın?" dedi. öyle kaldım. ne denir ki şimdi buna? ilk defa ismimle seslenmedi bana oğlum dedi. iyi baba sen nasılsın diyemeden "çok özledim seni niye hiç aramıyorsun?" demez mi? ya kardeşim böyle bi duygu patlaması yok. kapattım telefonu, çıkardım bataryayı oturdum ağladım. rahat bi 10-15 dakika ağladıktan sonra kendime geldim. aradım şarjım bitti baba kusura bakmayın iyiyim siz nasılsınız dedim. bende özledim diyemedim. alışmamış ki beyin, söylememiş ki dil hiç bi zaman. yaklaşık yarım saat konuşup kapattık. yine bi gözlerim buğulandı. sesim kısıldı. boğazıma oturdu birşeyler. o zaman söylemedim ama itiraf ediyorum bende özledim baba...