kısa boylu insanların yaşadığı sorunlar

sensörlü lamba beni görsün diye çok değişik dans figürleri yapıyorum. otomatik kapılar beni görmüyor. "eeyy kapı sen mi büyüksün ben mi?" diye bakış atınca yarım dakika kadar sonra ayıp olmasın diye açılıyor. otobüslerde insanlarının kollarına kafamın çarpmasından bıktım. uzun bir arkadaşım ile yürüyorsam genelde cevap beklerim. meğer sesimi duymuyorlarmış. 2 yaşındaki bebeler beni küçük zannedip bana kafa tutuyorlar. lisedeyken çok kez ilkokullulardan çıkma teklifi aldım. "nisyan! seni beğendim ;)" demişti biri. diğeri "sen çok güzelsin, benimle çıksana." diye yanıma gelmişti. otobüste görüp göz kırpan ortaokulluları söylemiyorum bile. genelde bana alt sınıflar aşık olur. hüzün. markette boyumun yetmediği raflara uzanması için uzun insanlar aramak, o uzun insanı bulduğumda seslenmeme rağmen beni fark etmemesi... uzun insanların beni omzumdan tutup, istediği yöne götürmesi.. vicdansızlar! ve yine uzun insanlarla yürürken daima arkada kalan olmam. bacak kısa çünkü. benim 3 adımım, onların 1 adımı. az koşmadım peşlerinden. karşıdan karşıya geçerken arabalar beni görmez mesela. bakın bu dram. bir gün otobüs şoförü ile konuşuyorum. şoför abimiz 1.86 ve tanıdığım biri. boyumun uzaması için tavsiye falan veriyor bana. şunu dedi: "sen yine kısa değilsin ya. senden daha kısa bir kız var. geçen görmedim de eziyordum kızcağızı." en azından görülebiliyorum. züğürt tesellisi.