sene 2007 falan olması lazım, bizimkiler paraya kıyıp, taksitle nokia n72 almıştı bana. sınıfta baya sükse yapmıştım. kışın ders aralarında falan küçük bir hoparlör yardımıyla müzik falan dinliyorduk. eşimle, dostumla ne yaşamışsam, hep o telefon şahididir onların. ayrılıkların, hüzünlerin, mutlulukların, kederlerin... iyi, kötü bir çok günü birlikte atlattık. özetle aradan 9 yıl geçmesine rağmen, onca kahrımı çekti o telefon, gıkını bile çıkarmadı. bir süre önce kalbini kırdım ben o güzel aletin.
geçen gün bir arkadaşla kafede buluştuk, çıkardım benim yadigarı, koydum masanın üzerine. sms paketleri döneminden tuşları yıpranmış biriciğimi, arkadaş resmen tavırlarıyla itin götüne soktu. "sok olum şunu cebine, rezil oluyoruz" falan dedi. peki ben ne yaptım? bir hışımla hesabı ödeyip, arkadaşın da yüzüne tükürüp, olay yerini terk ettim... mi sandınız? tabi ki hayır. arkadaş da haklı; akıllı telefonların, dokunmatiklerin her gün yeni bir modelinin çıktığı bu teknolojik çöplükte elbette sessiz kalmak zorunda kaldım.
eve gelince baktım surat asıyor, bip bip sesler çıkarıyor üzüntüsünden haspa; ince uçlu şarj aletiyle gönlünü aldım hemen. nasıl da hemen şarj olmaya başlayıp, eski mutlu haline geri döndü, o tabloyu görseniz gözleriniz dolardı.