asosyal sözlük dert köşesi

şey ya biraz bir şeyler anlatmak istedim sadece. hemde kendimle alakalı. çok yaptığım şey değildir bu mesela içime atarım hep. bende bazen uyumaya gittiğimde yatakta düşünürken birden ağlamaya başlarım. bkz.erkeklerdeağlar. neyse genelde hüngür hüngür ağlamak istesemde eskiden ailem duymasın diye şimdide ev arkadaşlarım duymasın diye yorgan altında boğazım acıyana kadar ağlarım. bu benim artık dolduğumu, kapasiteyi aştığımı ve rahatlamam gerektiğini gösteren istemsiz bir davranış. biraz önce yine aynı şey oldu. anlatacak kadar güvenmediğimden kimseye heeep içime attıklarımı dışa vurduğum dakikalardı. güçsüz sanmasınlar, zayıf sanmasınlar diye kimse bilmez bunu bakın ne ailem ne arkadaşlarım. dışardan sağlam adamımdır, kaşları çatık yürüyen, hızlı hızlı bir şeylerden kaçar gibi yürüyen biriyim. galiba geçmişimden kaçıyorum. işte bazen yakalıyor meret. biraz kendimden bahsedeyim... 23 yaşında bir delikanlı derler görseler. aslında bir çocuk var içimde büyümemiş, işte bir de o delikanlı. içine kapanık bir çocuk olarak büyüdüm. annem babam gözünden sakınırdı da beni ben şımarmadım, şımaramadım. babam sürekli derdi ki " benim yüzümü kara çıkartmayın " belkide bundan ben çocukluğumu yaşamaya korktum. komşuların dalardık ben saklanıp izlerdim, yakalanırsam babama laf söylerler diye. babam sadece tek bir tokat atmıştır bana. sadece bir kere... o zaman o yüzündeki ifadeyi unutamadım. ne zaman bir hınzırlık yapacak olsam o tokatın acısı geliyordu bana. aslında tokatın acısı değilde babam gelir. yüzünü kara çıkaramazdım babamın. çok severdi beni benimle oyun oynar, benimle güreşir sonra "sırf ben güleyim" diye pes ederdi. sevindiğimde mutlu olurdu. misafirlikte oyun oynamayan çocuktum ben. korktuğumdan değil bakın. ağır bir duygu vardı aramızda. keza annemlede öyleydik ne istesem alırlardı da ben istemezdim. dondurma yerken sokakta saklayan çocuktum ben başka çocuk görürde canı çeker diye. sonra yavaş yavaş büyüdüm. ilkokul standart coşmalı çocukluk, eve koşa koşa gelmeler falan. yaşadığım kötü olaylarıda biriktiriyorum bu arada (aile içi kavgalar vs.). bu biriktirdiklerim utangaçlık olarak döndü bana yeni birikeriyle tanışamazdım hiç. 17 yaşında ilk sevgilim oldu tabi buda sanal bir aşk. utanıyordum abi napıyım elimde değil. buluşma falan yok. o günlerin kokusu geldi yemin ederim. lise son daha açılamadım bi kız birşey sorsa elim ayağıma dolaşıyor, kızarıyorum. hani berber saçını istediğin gibi kesmezde şapkanı kapatarak koşarsın ya eve öyle bir utangaçlık. neyse... duygularımdan bahsediyoduk. anlatamıyoruz ya herkes tuzu kuru sanıyo bizi. kimseye çaktırmam çok iyi saklarım kendimi. anlatırsan zayıf görürler hissi oluştu bende. annemi çok ağlarken gördüm gidip sarılamıyordum hiç sebebini bilmem. bir kerede babamı gördüm ağlarken hayatımda ilk defa bir babanın o halini görmek zorunda kaldım. güçlü adam benim babam. haram lokma sokmazdı allah razı olsun. haketmediği şeyi istemezdi. iyi niyetliydi, hep bunu kullandılar. ben babam gibi olmayacağım dedim. dedim de öyle olmadı. başkaları zarar görmesin diye ben siper ettim kendimi. babamın bize siper olduğu gibi. "bir bakın ulan nasıl yaralandım!". kendimi bir kenara attım sevdiklerimi mutlu edince bende mutlu oluyordum aynı güreş oyunumuzdaki babam gibi. ama çok yıprandım. ben mutlu olayım diye kimse çaba göstermedi. hep lafta bak onlarınki. ben çok şey feda ettim, ama onlar akıllı. gittikçe babama benzemeye başlıyorum inanırmısınız yanlardan açılmaya başladı saçlarım. üzülüyorum da böyle hep içimde işte. o kadar alıştım ki içimde tutmaya bunları anlatamıyorum artık kimseye. şurda anonim anonim takılıyorum. yüz yüze gelsem biriyle anlat ulan dese vallahi anlatamam. bu arada tek bir laf getirmedim baba sana haberin olsun. hala beni değil, seni taktir ederler güzel çocuk yetiştirmiş diye. gurur duy baba. çok şey feda ettim hakkındır...