izmit

22 senedir içinde bulunduğum şehir. her şeyiyle benim bir parçam. bazen nefret ediyorum havasına, suyuna, trafiğine ama benim şehrim diyorum. burada doğduk, burada büyüyoruz ve muhtemelen burada öleceğiz. o yüzden seni seviyorum. şuan bu entry yazarken otobandan gelen araç seslerini dahi sevmeye başladım. bazen nefretliksin ama vazgeçemiyorum. vilayette inip cumhuriyet parkına yürürken "kafama kuş sıçar mı lan acaba" tedirginliği kadar saf seviyorum seni. zamanında aşık olduğum kadınları içinde barındırdığın için bile sevebiliyorum seni, daha ne olsun iki gözüm