daha demin yaşadığım, sonu tartışmayla biten konuşmadır. ortaya çıkan insanlara körü körüne bağlanmak, her dediklerini sorgusuz sualsiz kabul etmek nasıl bir acizliktir anlamıyorum. bu ülkede, şehirde kafayı yemeden hayatta kalmak imkansız gibi. sorgulamak, merak etmek, eleştirmek büyük suç. birileri çıkıyor birilerinin aklını başından alıyor ve o akılla istediği gibi oynuyor.
siyasi olan her konuşmayı dine bağlamak apayrı garip. ulan ne aileden yüzüm güldü ne şehirden ne hayattan. bu hayattan siktir olup gitmek varken hala boş hayallerle sürünüyoruz. yok işte olmayacak bir şey boşuna bekliyoruz.