bir insan ömrünü neye vermeli

bir soru. bazı şeyler var şu hayatta sayın sözlük, kokusu gelince gözlerinizi yere devirip kollarınızdaki ölüm ağırlığını hükümsüz bıraktığınız, duyduğunuzda dünyanın öbür ucuna bi çırpıda siktirolup uçmak istediğiniz, her şeyden ve herkesten o anda usandığınız, gördüğünüzde olduğunuz yere mıh gibi saplanıp, dizlerinizi kilidini açıveren, nefesinizi çekerken içinizi titreten şeyler var. buğulu gözlerin, paslı kulakların, yosun tutmuş yüreklerin kaçtığı şeyler var. benim kaçtığım çok şey ver. şey değil. benim kaçtığım çok hakikat var sayın sözlük. bağlanmadığım, tutamadığım ve haliyle tutunamadığım hakikatler var. mesela hayat var sayın yazarlar. kusura bakmayın okuyamadım malum kitabı. belki de tutulamayacak tek şey varsa o da hayat olmalı sayın sözlük. bu yüzden herkes bir nevi tutunamayandır sayın sözlük. hayata sarılamadan yaşıyorum. ölmeyi istiyorum filan o toplara çıkamam ben. o yürek yok bende. ama nefes alıncada yaşanmıyormuş sayın sözlük. enerji dolu şairlerin yazarların dizelerinin hakkına giriyorum bununda farkındayım. söyleyinde haklarını helal etsinler. yalnızlığın edebiyatının mayasının bozuk olduğunu her fırsatta söylemeye çalışacağım. 99 yaşıma kadar yaparım gibime geliyo bana (allah'ın 99 harfi vardır sayın sözlük.) bunu yazarken bir şarkı tınıdı sayın sözlük. herif "yalnızlık ateşten kor" diyor. çok yanmış belli. "sevmek eskisinden de zor" diyor. ben sevemedim pek bu konu hakkında pek bi şey sıçamayacağım. "herkes birgün yalnız kalır" deyip nakavtı yapıyor herif. ilginçtirki zamanın alıp götüremediği tek şey de neyse...