insanın kendisine sormak isteyeceği son sorudur. kimseyi bu işkenceye maruz bırakmayın. kimseye dışlanmışlık hissettirmeyin. öyle ya; kimseye "
ben kimim ki, hatta ben nereden dışlanıyorum ki?" gibi durumlara düşürmeyin.
bu soru, ruhani çöküş ve uzun, rotasız yürüyüşler ile doğru orantılıdır. kişi bunun cevabını bulana kadar, bir yandan kafasındaki soyut düşünceleri mıncıklarken öte yandan somut dünyanın ortasında sadece bir göz olarak yürür. yürümeye devam eder. düşünmeye devam eder.
sonra evine gider kişi. artık bir cevap aramıyordur. cevabı bulduğundan değil; bulamayıp yorgun düştüğünden, zihnindeki sızıntıya dayanamaz olduğundan, gözlerinin yaşını silecek elleri artık üşüdüğündendir. ki bir başkasından da isteyememiştir asla, omzunda yer açmasını.
ben kimim ki.