eski sevgililerin unutulmayan kahpelikleri

herkes karşısındakine dair anılar anlatıyor, ben ise kendi yaptığım şeyi anlatacağım. kemerlerinizi bağlayın, telefonlarınızı lütfen kapatın. lise zamanlarımdayım, o dönem kendime yakın gördüğüm bir kızın telefonunda sevgilim olacağını hiç düşünmediğim bir kızgörüyorum, hoşuma gidiyor ama hiç sesimi çıkartmıyorum. aradan biraz zaman geçiyor ve bu kızla bir şekilde aram yapılıyor, birlikte olduğumuz zamanlar mükemmel geçiyor, ama anlıyorum ki kendisi kız genel olarak sorunlu bir tip. aile krizleri, düzgün arkadaşlık ilişkileri kuramama gibi birçok şey. bir süre sonra benden ayrılmak istiyor, ilişkinin ''sorunlu'' karakteri benmişim, sinirlenip bunu kabul etmek istemesem bile bana ''sadece arkadaşımsın'' diyor, bunu vurguluyor, ama benimle konuşmayı hiç bitirmiyor, ne zaman unutmaya başlamış olduğumu düşünsem mesaj atıp kendini hatırlatıyor, karşıma çıkıyor ama her defasında bende izler bırakmayı başarıyor. daha sonra hiç beklemediğim bir rahatsızlık geçiriyorum, teşhisim koyuluyor ancak bu ameliyatı türkiye'de yapan sadece üç doktor var. ikisinin de hastası oldum o dönemde, ikisi de küçük yaşımdan dolayı ameliyattan çekiniyor ve uzun süre hastanelerde kalıyorum. o zamanlarda bile eski sevgilim bana kendini hatırlatıyor, bana umut veriyor. ''belki de hala seviyordur lan'' diye heveslenip bir an önce iyileşmek, yaşadığım şehre dönüp eski sevgilimin yanına gitmek istiyorum, bunun için tek yol ameliyat olmak ama onda da masada kalma ihtimalim var. ''ölürsem öleyim ulan'' diyorum. daha sonra yakın bir arkadaşımdan öğreniyorum ki eski sevgilim olacak o kız çevresine benim hastalığımın arkasına saklandığım için bana ümit vererek unutulmaz bir hayat dersi veriyormuş. bunu öğrendiğimde şok olmuştum. aylardır hastanede olduğunuzu ve eski kız arkadaşınızın sizinle ilişkisini bir türlü bitirmediğini, barışma adımları attığını düşünün. ardından tam tersini öğreniyorsunuz. o gün inat ettim. hastanede kaç ay kalırsam kalayım iyileşip intikamımı alacağıma dair kendime söz verdim. ardından 2 ay daha hastanede kaldım. hastaneden çıktıktan sonra bir sonraki yıl için okulumu değiştirdim (5 ay önceden yeni okulun belli olduğu bir sistemdi bu) bunu kimseye söylemedim. hayatıma devam ettim. 4 ay 3 hafta geçtikten sonra yeni şehrime (aslında doğduğum şehir olan istanbul'a giderken) eski sevgilimle konuşurken şu mesajı attım: -okullar açılıyor artık, ben istanbul'a gidiyorum. o uzun süredir bana hayat dersi vermeye çalışan eski sevgilimin gitmiş, yerine benim gitmem için yalvaran arayıp ağlayan bir kız gelmişti. ama bu benim için yetmezdi, daha fazlasını yapmalıydım. bu defa ümit veren eski sevgili rolünü ben üstlendim. 4 ay boyunca ona ümit verdim, zaten okuluma alışamadığımı, geri döneceğimi ve onun okuluna gideceğimi söyledim. tüm arkadaşları ile arasının bozulduğunu, ailesinin boşandığını söyledi bana. ''olsun ben varım hayatında'' dedim. 4 ay boyunca tüm yalanları gözümü bile kırpmadan, utanmadan, tüm kalbimle inanırmışçasına söyledim. 4 ay sonra doğum günüm geldi çattı ve ne zaman o şehre döneceğimi, beni öpüp bana sarılmak istediğini ve doğum günümü özel biçimde kutlamak istediğini söyledi. tatmin olmuştum ve oyunumu sona erdirmeye karar verdim ve onu aradım ve demek hastalığımın arkasına saklandığım için bana unutulmaz bir hayat dersi verecektin dedim. tek kelime edemedi. ağladı, umursamadım. unutulmaz hayat dersin bu olsun dedim ve telefonu kapattım. öleceğimi düşündüğüm zamanlarda bile benimle oynamaya çalışan birisine bunu yaptığım için hiç pişman olmadım. benden sonra hayatının tamamen tepetaklak olduğunu söyleyen arkadaşlarını da umursamadım. kafamdan bir isim vermek istemedim yazımda çünkü biliyorum ki eğer bu yazıyı çevresinden birisi dahi görse benim kim olduğumu ve hangi eski sevgilimden bahsettiğimi anlayacak. bu da benim hem ilk entarim hem de en büyük kahpeliğimdir sözlük. ilk entarim olmasından da yaptığım kahpelikten de pişman değilim, asla olmayacağım. ve onun bu ''hayat dersini'' asla unutamayacağından da çok eminim.