hafız olmak

bir tanıdığıma bir buçuk yıl süren kuran-ı kerim'i ezberleme maratonunu bitirdiği gün neler hissettiğini sormuştum. "çok zorlandığım, olmuyor yapamıyorum diye umutsuzluğa kapılıp bırakmayı düşündüğüm, ders çalışamayıp saatlerce ağladığım zamanlar oldu. ama her şeye rağmen bitirince yaşadığım mutluluk ve hazzı tekrar yaşayabilmek için tekrar hafızlık yapmaya değer." demişti. boşa dememişler "zafere giden yolda çekilen çile kutsaldır." diye. ve osmanlı "abdestsiz dokunmamak" gibi bir inceliği boşa yapmamış bu insanlara. edit: osmanlı devrinde hafızlara olan saygı ve hürmetten kuran-ı kerim'e olduğu gibi abdestsiz dokunulmazmış.