fakirlik anıları

ilkokulda okul değiştirip özel bir okulda burslu okumaya başlamıştım herkes zengin çocuğu tabi neyse tutturdum babama bana ayakkabı al diye girdik bir ayakkabıcıya bana ayakkabı aldık tabi bilmiyorum o zamanlar orjinal ayakkabı ne çakma ayakkabı ne adidas ne neyse adam bana adidas ayakkabı verdi ama yanı dört çizgili ertesi gün mutlulukla okula gittim tabi yeni ayakkabılarımla mutlu mutlu yürüyorum üst dönemdeki çocuklardan bazıları çakma ayakkabı ayağındaki diye dalga geçmeye başladılar bende inatla hayır bunu mağazadan aldık diye bağırıyorum sonradan dank etti tabi akşam ağlaya ağlaya ben o okulda okumak istemiyorum ayakkabıalrımla dalga geçtiler diye sızlanıyorum çocuk aklı yani babam tuttu kolumdan evin yakınındaki alışveriş merkezine götürdü ve ayağımdaki ayakkabının orjinalini zamanın yüksek bir meblasıyla aldı ve tahminimce cebinde az bir para kalmıştı o gün annem bana eve gelince şöyle dedi bir babanın en zorlandığı an evlatlarının istediği bir şeyi alamamaktır bunu bir daha yapma... çocuktum akıl sır erdiremedim tabi şimdi üzerinden kaç yıl geçti durumumuz iyi hale geldi ama ben babamın gözündeki ayakkabı aldığı hüzünlü mutluluğu ölsem unutmam. seni seviyorum baba!