kıvırcıktı saçlarım. tutup uzattığımda çeneme geliyodu. döküldü sonra. her çektiğimde elime topak topak sac gelmeye başladı. kestireyim dedim bari. kestirdim ama canımdan parça koptu sanki. aylar önce anneme dediğim gibi "yalnız kanser falan cıkıpta saçlarım giderse çok koyar ha". birileri dediğimi duymuş gibi yaşattı dediklerimi. nitekim çok koydu. aylarca kel yaşadım bazen güçsüz tüy şeklinde çıktı onları da sıfıra vurdurdum. ama kel ve yüzümün yarısını kaplayan maskeye inat, saçı olan insanların aksine hep güldüm. maskeden gözükmese de güldüm. siz de gülün. ve her gülücükte bir şeylerin kıymetini bilin