dokuz yaşındaydım ölümle ilk kez tanıştığımda. abim.. benim melek yüzlü abim. 15 yaşındayken kansere yakalandı. çok geç farkedildi hastalığı. beynindeki tümör öylesine kötüydü ki bütün doktorlar umutsuz bakıyolardı. 1 buçuk ay hastanede kaldı yoğun bakımda. küçüğüm diye benden hep sakladılar her şeyi. yaz tatili geldiğinde daha fazla perişan olmayayım diye beni memlekete yolladılar. çok dua ettim abim için. ellerimi açıp çocuk aklımla yalvarabildiğim kadar yalvardım rabbime. iyileşsin de yine karşılıklı yataklarda uyuyalım diye çok dua ettim. beni hep kandırdılar abin iyi dediler. belki de gerçekleri anlatabilecek cümleleri yoktu hiçbirinin. yine bi gece dua edip uyumuştum. o gecenin sabahı telefon çaldı. telefonun sesine uyandım birden. hani insan hisseder ya bi şeyleri, o telefonun ucunda kim var bilmezsin bile ama kötü şeylerin olduğunu hissedersin o an yaşadığım öyle bi korkuydu. yengem telefonu açtı uzun uzun karşı tarafı dinledi ve telefonu kapattı. ağladığını gördüm. o an her şeyi anlamıştım ama inanmak istemedim. felçli gibiydim sanki elim ayağım tutmuyodu. zorla yataktan kalktım diğer odaya gittim. evdeki herkes orda toplanmış. bi şey var belli suratlarından ama kimse söyleyemiyo. bende soramıyorum abime noldu diye. alacağım cevaptan korkuyorum çünkü. öğle saatleriydi. yengem beni aldı dışarıya çıkardı. biliyorum bana abin öldü diyecek. sustum sadece o konuştu ben dinledim. bana 'abini kaybettik' dediğinde yüreğimden bir şeyler koparcasına çığlık attım. aklıma gelen ilk şey herkesin abisi var ben şimdi tek başıma ne yapıcam, beni kim koruyacak olmuştu. ertesi gün selasını verdiler, tek başıma için için ağlayarak dinledim. insan abisinin selasını dinler mi hiç lan? onu toprağa koyarlarken bakar mı arkasından? çocukluğumu kaybettim ben o gittikten sonra. bi daha hiç yaşayamadım. abisi olan kız çocuklarına imrendim, hep üzüldüm. tam 11 sene oldu gideli. her geçen zaman yokluğunu hissediyorum. birileri beni üzdüğünde abim olsaydı beni kim üzebilirdi ki diyorum. abim olsaydı böyle olmazdı, o beni hep korurdu dediğim o kadar çok şeyim var ki. bir gün geldi, abim gitti ve ben sırtımı yaslayabileceğim o dağı kaybettim.