hiçbir enstrüman çalamamak

açıkçası aileme en çok kızdığım noktalardan biri bu. 8-9 yaşlarımda -hatta 13-14 bile olurdu- beni bir enstrüman çalmaya teşvik etselerdi; bir gitar kursudur, bir bağlama kursudur, efendime söyleyeyim kemandır, piyanodur... her şey daha güzel olabilirdi. ekstra uğraşım, bir hobim olurdu. aklım erip ben böyle bir istekte bulunduğumda sbs denen meredi bahane etmişlerdi. e lisede de ebesinin nikahında bir yurtta kaldık haliyle orda da olmadı. şimdi 5 yıl geçti o dönemin üstünden, hazırlık nedeniyle geç de olsa liseye sadakallahul azim diyoruz sonunda. üniversitede bari en azından bir şeyler tıngırdatabilirim umuduyla entrymi noktalıyorum. edit: ama efsane ıslık çalarım.