geçen sene bana yapıldı, ben de saf gibi tuzağa düştüm. şöyle ki;
semaver kumpanya'da oyunu izlemiştim. çıktım tiyatrodan, eve dönmek için otobüse bindim. arkamda da benimle aynı oyundan çıkan, aynı istikamette giden birisi var. hemen hemen benimle yaşıt bir kız. neyse ben geçtim otobüste arka tarafta bir yere oturdum.
otobüste boş yerler var, pek dolu değil yani. ama bu kız geldi benim tam arkama oturdu. inceden bir tırsıyorum da. neyse bir 5-10 dakika geçti. sonra kız çantasını kurcalaya kurcalaya kendi kendine söylenmeye başladı. "üff ya nerde bu? yaa olamaz yine mi?" gibilerinden kendi kendine söyleniyor. sonra omzuma dokundu, telefonunu kaybettiğini söyledi. ben de kendi tarafıma baktım, telefon benim tarafımda da yoktu. sonra arama hakkımın olup olmadığını sordu. "var" dedim. verdim ben telefonmu. aldı, çaldırdı kendi telefonunu. telefon çaldı, çantasında gizli bir bölme varmış, oraya koymuş telefonunu. teşekkür etti, "önemli değil." dedim. sonra ben ineceğim durağa gelince indim, biraz yolculuktan sonra da eve vardım. i̇nternete bağladım. whatsapp'tan tanımadığım birisi bana yazmış. baktım o kız. işte tekrar teşekkür etmiş, ben yine "önemli değil." dedim.
sonra izlediğim oyunu beğenip beğenmediğimi sordu. (itiraf ediyorum güzel konu açtı.)
sonra baya bir oyun hakkında konuştuk. ardından normal sohbet ettik. yine bir oyun ne zaman izlemeye gideceğimi sordu. bilmiyorum dedim. "bir dahaki oyuna birlikte gitsek güzel olurdu." dedi. ben orada anladım mevzuyu. kibarca reddettim teklifini.
o da olumlu yaklaştı duruma. sonra birbirimizin numaralarını sildik. güzel kızdı gerçi, ama olmazdı, olamazdı. toplasak 2 saat sürmedi zaten sohbetimiz. şimdi ne yapar ne eder bilmem.
ama böyle bir numara alma tuzağına düşeceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. bu da böyle bir anımdır.