hayatımın geri kalanına baktığımda hatırladığım tüm
yol ayrılılıklarında
susan taraf olmuşum. içimde kıyamet kopmuş, yolu ayıran taraf ben olmayı istemişim hep ama hiç yapamamışım. neden? çünkü düşünebiliyorum. benim gibi yolu ayıramayan insanlar, düşünebiliyoruz maalesef. kendimizden pay biçiyoruz,
üzülür,
kırılır,
kahrolur diyoruz. sonuç olarak her şeyden geriye, bize kalan tek şey; o yol ayrılıklarında söyleyemediğimiz içimizde kalan, içimizi karartan, içimizi darmadağın eden sözler. o sözlerin içimizde yankılanışı, durmak bilmeyişi ve ne kadar büyürsek büyüyelim bu duruma bir çözüm bulamayışımızla yaşlanıyoruz.