nostaljik anılar barındırır.
iki tane kankam vardı o zamanlar, böyle izel çelik ercan üçlüsü gibi gezinir dururduk. o zamanlar deli çağlar tabi, hele esenler gibi bir semtte iseniz, boy kadar veletlerin sülale boyu sövüşlerine şahit olabilirsiniz. böyle bir dönemde, daha yeni yeni küfürler öğrenip birbirimize söverken hızımızı alamayıp dersin ortasında küçük küçük kağıtlara küfürler yazıp çaktırmadan ön sıradaki kevaşeye atıyordum kankalarımla. derken kağıtlardan biri öğretmenin masasına denk geldi. öğretmen kağıdı açtı. öğretmen kağıdı okudu. öğretmen başını kaldırdı.
ercanın surat domates, çelik gülmemek için kendini zor tutuyor, bendeniz izelse kağıdın hala nasıl gidip de öğretmen masasına denk geldiğini hesaplamaya çalışıyorum, kafa daha aymadı.
neyse çok uzattım, öğretmen bir patladı önce kim yaptı falan diye, sonra öğütler falan işte.
asıl unutamadığım nokta, okul çıkışı öğretmenin ailemi okula çağırmamı istemesiydi. sonrasından haberdar değilim. o kızı da çok kötü dövdüm o sinirle.
bu da böyle bi anımdı.
olur da çelik ve ercan bu entrye denk gelirse bulsun beni, facebooktan bile bulamadım o ikisini hala..