var benim de böyle bir anım.
99 senesin de ilkokula başladım. okuma azmi ve okul sevinci o yıllarda aşırı düzeydeydi. tabi taşra insanı olduğumuzdan o yıllar da ülkenin ve köylerin çok fazla imkanı yoktu. 20 kilometre uzakta olan okula servis dışında ulaşım mümkün değildi. sabah 6 da kalkıp 6.45 de yoldan geçen servis kaçtığın da artık yapılacak birşey kalmıyordu. bir sabah babaannemin telaşlı hazırlanma sürecinden geçtikten sonra karşı komşum olan kuzenimle beraber servisi beklemeye başlayacaktık. tabi servisin erken gelişiyle dumura uğrayan ben, yola uzanan merdivenleri hızlıca çıkmaya çalışıyordum. tam merdivenin ortasına geldiğimde bir terslik hissetmiştim. evet korktuğum başıma gelmiş, altıma yapmıştım. önümde iki seçenek vardı, ya o şekilde servise binip okula gidecek, ya da eve dönüp çok sevdiğim okuluma gidemeyecektim. saniyeler yıldırım gibi ilerliyor, acele karar vermem gerekiyordu. zor bir seçimle okula o gün gitmemeyi seçmiştim. eve dönüp gözyaşlarımı silerken "bugün okula gidemedim" naraları atıp ağlamaya başlamıştım. neyse ki bu talihsiz hadiseyle daha sonra hiç karşılaşmadım. yıllar sonra da okuldan epeyce uzaklaştım.