6-7 sene önceydi yanlış hatırlamıyorsam. köyden bir akrabamız kansere yakalanmıştı. teşhis edildiğinde son aşamadaydı. ha kurtuldu ha kurtulacak derken ölüm haberini aldık. hastaneye en yakın ev bizimki olduğu için ilk başta kardeşleri falan bizim eve gelecekler oradan da cenaze için km'ye geçeceklerdi. herneyse annem akrabaların bizim eve geleceğini haber verdiğinde duştaydım. ev dağınık ve benim duş sürem minimum yarım saat. bana telefonda 10 dk içinde evi toparla dediler. duşumu alıp evi toparlamam tam 10 dk sürdü ama nasıl panik yapıyorum. buz gibi terliyorum bir yandan çünkü evi bok götürüyor. herneyse ben bir panikle bütün evi topladım zil çaldı. bir de benim alışkanlığım kapıyı açar açmaz sırıtarak hoş geldiniz diyorum. ama tabi farkındayım bunun. kapıyı açarken içinden tekrarlıyorum "sakın hoş geldiniz deme." diye. kapıyı açtım ölen akrabamızın ablası bana bakıyor. kadına sırıtarak " hoş geldiniz" dedim. bir anda zaman durdu sanki böyle kadının bir bakışı vardı oraya gömülmek istedim. hala daha utancımdan kadından özür dileyemedim.
1
gerçekten ayıp olmuş ejder bey - berkayu 30.12.2016 00:39:52 |#3027527