hangimiz sevmedik

günlerden 23 nisan'dı.. dünyanın tüm çocukları elele.. gülümsüyordum deliler gibi.. tüm ümitsizliklerime karşın içimde hala bi' umut vardı.. beni asla terketmeyen.. ve bırakmayan bu melun duygu.. bir sınır karakolunda kaçıncı günüydü askerliğimin artık hiçbir önemi yoktu.. karakola ızdırap olan 23 yaşındaki takım komutanı bölüğe gitmişti.. ben gibi kısa dönem askerlerden oluşan moral ekibi gelmişti karakola.. moralleri bok gibiydi ama.. hiç duymadığım abuk-subuk pop şarkıları söyleyip benim ergenliğimin ilk yılllarında dinlediğim slov şarkılar çalıyorlardı.. arada bir halay türkülerini elektro gitarla çalıp, oynamak için, halay çekmek için bahaneye bakan kürt çocuklarını fişekliyorlardı.. tüm bu curcuna esnasında yanıma gece çaycısı ismail gelmişti.. dışarıda ise mangal yapan onlarca asker vardı.. bir anlığına çıkmıştık karakolun dışına.. isamil yanıma yaklaşıp eklemişti; "müslüm gürses'ten bi şarkı söylesene kirli.." bana kirli diyordu ismail.. içimi gördüğünden olsa gerek.. sağ yanağında bir faça vardı ismail'in.. balık ağzı gibi.. diğer her asker çekiniyordu ondan.. ben hariç.. biliyordum ki bi' sevdiği var sivil hayatta.. ve ona kavuşmak için tüm aptallıklara "eyvallah" diyebilir.. hatta diyor.. işte ismail dokunuyordu omzuma.. yeni bir şarkı çalmak için bekleyen moral ekibinden mikrofonu alıp, bana sunuyordu.. ben de kendimce bu şarkıyı dillendiriyordum.. ikindi serinliğinde.. denizden bin küsür metre yükseklikte.. "herkesin acısı, sevgisi kadar"ken.. babam olması için sağ kolumu ve sol bacağımı verebileceğim bu muhteşem insanın yorumunu taklit ederek..