hırsızlığa girer mi bilmem ama benim de 'haklı' bir hırsızlığım oldu.
okulda kalemimi kaybetmiştim.
faber castellin üçgen kalemlerinden var ya hani, güzel bir mavi renkli olanını kaybetmiştim. birkaç gün sonra sınıfta pek de sevmediğim bir kızın elinde aynı kalemi görmüştüm. ilk başta tesadüf olduğunu düşünsem de sonradan kendi kendime ''lan... yoksa?!'' dedim.
kalemlerin arkasındaki silgiler var ya, onlara ben adımın baş harfini yazarım, kaybolma ihtimaline karşı. kızın kalemden uzaklaşmasını bekledim, kız aşağı inince çevredekilerin odağında olmadığımı fark ettiğim an kalem kutusunu açıp kalemin silgisine baktım hemen. baş harfim oradaydı! kalemimi alıp döndüm sırama. bunu sınıftan sadece 2 yakın arkadaşım bilir o kadar.
not: kız sınıfa dönüp kalemini (kalemimi!) bulamayınca her yeri araştırdı, utanmadan bana bile gelip ''ya rakunettin kalemimi gördün mü acaba?'' dedi.
vallahi bak doğru düzgün istese gider doğum günü hediyesi olarak falan alırım, böyle ucuz hırsızlıkların hiç lüzumu yok. ya o kalemin bende özel bir hatırası olsaydı? benden onu 'çalıp' kullanırken belki mutlu olacaktın ama ben?
(bkz: biraz empati yap sayın amına koyduğum)
2. not: eğer bu hırsızlık sayılıyorsa hayatımın tek hırsızlığıdır, istediğim şeyi yasal olarak elde etmeyi doğru buluyorum.