küçüklüğümde hep futbolcu olmak isterdim. öyle şan şöhret içinde değil de küçük şehir takımlarının, küçük ama ruhlu bi taraftarın futbolcusu.. hep hayal ederdim, gol attığımda anneme sarılayım, taraftarımın bağırışları içinde sevineyim, hocama koşayım, sarılayım.. insanları bi gol ile mutlu edebileyim, beni sevsinler, bağırlarına bassınlar falan filan işte. bir gün nasip oldu. takım seçmelerine gideceğim gece hiç uyuyamamıştım,içim içimi yiyordu. evet, takıma seçildim. ulan o zaman öyle mutlu olmuştum ki.. dünyalar benim olmuştu sanki, hani derler ya mutluluk gözyaşları diye resmen mutluluktan ağlamıştım o gün. herşeyi planlamıştım sonra kafamda, kendi kendime söz veriyordum. elimden geleni yapacağım her maç. herşeyimi vereceğim, bi kere bile pes etmeyeceğim, gerekirse canımı vereceğim ama yine de insanları mutlu edebilmek ve kazanabilmek için uğraşacağım diye. sonra ne mi oldu? sağlık kontrolleri.. ulan tek böbrek çıktım lan ben. o an öyle yıkıldım ki anlatamam size. abi herşeyi hayal ediyorsun, herşeyi planlıyorsun tamam bitti dediğin an sen bitiyorsun. o gun hayal kurmayı bıraktım ben. çocukluk işte.. 8 yaşında bir çocuk, işte böyle yıkılırdı..