küçük kardeşim yaramazlık yapsın, bir şeyleri kırıp parçalasın diye resmen pusuya yatmışım. ki, süper kahramanlar gibi ortaya atılıp suçunu üstleneyim, gerek onun gerekse de anne babamın gözünde büyüdükçe büyüyeyim.
bir gün beklediğim fırsat elime geçti. annemi kardeşimin elbisesinden yakalamış avazı çıktığı kadar bağırırken buldum. meselenin ne olduğu umrumda bile değildi. tıpkı cüneyt arkın misali gürledim:
"-bırak onu. zavallının hiçbir günahı yok. ben yaptım."
hatırladığım son şey, "ne! demek sendin" diyerek godzillayı kıskandırırcasına üstüme doğru yürüyen annem, onun balyoz kuvvetindeki darbeleri ve benim doğum vakti yaklaşmış hamile bir gorilin çıkardığı sesleri gölgede bırakan çığlıklarım oldu.