ölüm

ölüm çok basit geliyordu. herkes doğdu ve ölecek işte. neyi bu kadar konuşuluyor ki? en azından bir hafta önce böyle düşünüyordum. 12 haziran pazar akşamı daha iftar masamızdan kalkmadan kedim mutfak penceresinden düştü. öyle ki yemek boğazıma dizildi. annemin çığlığına tüm sokak pencereye çıktı. kedi değil de insan düştü sanmışlar bu kadar gürültüye, çığlığa. ben altıncı kattan aşağı düşen bir kedi ne kadar dayanabilir dedim kendi kendime. babam yukarı getirdiğinde babamın beyaz tişörtü, kedimin beyaz tüyleri kan içindeydi. ağzından, burnundan ve hatta gözlerinden kan geliyordu. yürüyemiyor, gözlerini açamıyordu. annem ve kardeşim sürekli ağlıyordu. babamın veteriner arkadaşını aradık. gözlerinden de kan geliyorsa o ölür dedi, gece açık olan bir veterinerin adresini verdi. babamlar gitti geldi. kediye yapılacak bir şey yok demişler. kanı durdurmak için iğne yapmışlar, bi röntgen çekmişler yollamışlar. kalçası çıkmış. yaşarsa takarız ama sabaha ölü bulabilirsiniz demişler. o gece sabaha kadar uyumadan tüm aile başında bekledik. akan kanlarını sildik. annem yine ağladı. ben öyle donuktum ki sadece boş boş bakıyordum. sabaha ölü bulursak ne yapacağımızı düşünüyordum. cansız bedenini görünce annemin atacağı çığlığı hayal ediyordum. sırf o çığlıkla uyanmamak icin uyumuyordum. ölümü çok hafife almıştım. sadece ölüyordun işte, herkes de bir gün ölecekti. abartılacak ne vardı değil mi? ölümü hafife almıştım çünkü daha önce kimseyi kaybetmeye bu kadar yakınlaşmamıştım. kimsenin başında sabahlayıp onunla ne kadar vaktim kaldığını bilmeyecek duruma gelmemiştim. insan bir kedi diyor. bu kadar tepki verilecek, ağlayacak ne vardı değil mi? ölmesi ne kadar kötü olabilir ki diye düşünüyor bazıları. hatta bazıları alt komşumuz meral teyze gibi abartıp acımasızca gülerek sizin kedi de firar etmiş ha diye espri yapabiliyor. ama size ait olan bir şeyin ölümü sizi kendinize getirecektir. ölümün ciddiyetini ancak tadarsanız gerçekten anlayacaksınız.