(#152546)
efkârlandım beyler. elimde kalan en eski şiirimi de sizinle paylaşıcam ki finali en efsane şiirimdir bana göre, bağlantısı o kadar iyi olmasa da;
İZMARİT
Seni bana unutturursa acılar ancak.
Hayli büyük acılar...
Yüreğimi, senden çok kavuran acılar.
Bıçak yarası acıtır mı böylece bilmem.
Kurşun? Bilmem hiç yemedim onu da.
Ana acısı, evlat acısı Allah göstermesin.
Lâkin senin gibi acıyı da düşmanıma vermesin.
Bu acıyı nasıl tarif ederim, bilmem.
Zaten pek anlamam bu işlerden ya, bir deneyeyim diye aldım kalemi elime.
Saat 1.10, yatağımda kıvranıyorum.
Ne yana dönsem sol yanım acıyla inliyor.
İnleme ki, sesini bastırmaya imkân yok.
Kimse duymuyor gerçi ya, neyse.
1.30 oldu.
İnlemelerini dinlerken kalbimin,
Bir söz takıldı kulağıma.
Senin adını içeren bir cümle...
Mısra mı? Bu bir mısra doğru!
Ama anlayamıyorum.
Anlamaya çalışırken 15 dakika daha kaybettim uykumdan.
Bu 15 dakikada sesini bile unuttuğumu farkettim.
Dikkat sorunum var biliyorsun.
Sesini unuttuğumu farkettiğimden beri,
Uzun zamandır duyamadığım güzel sesine kulak verdim.
Bir hiçe kulak verdim, duymadım gecenin bu saatinde Polatkan Bulvarından hızla geçen motorların sesinden başka hiç bir şey.
Ben istediğimi yapamadım, yapamıyorum zaten uzun zamandır.
Saat 2.00 olmuş.
Madem uyku yok, yatmanın da hiç anlamı yok o zaman.
Zaten Beşiktaş'ım da kötü oynamış.
Böyle olur ne zaman kötü oynasalar.
Ertesi maça kadar kafam bulanır durur.
Gecenin 2'si, karnımın açlığını sigarayla bastırmaya gidiyorum.
Karnımın açlığından ziyade sigara,
Seni anma törenim oldu benim.
Program akışını arz ediyorum;
Bir ateşle tutuşma,
Ateşi harlayan nefeslerle yavaş yavaş tükenme,
Bitince hiç yüzüne bakılmadan kenara atılma.
Saygı duruşu, kapanış.
Aralık 2013.