ben sessizce kısa adımlarla dallamaya yaklaşırken, dallama iyice sırıtmaya başlamıştı. taşağa vurmaya hazırlanıyordu. izin verdim, bırakayım bi bastırsın, bir kaleyi yoklasın, ben bu kadroyla kontradan ona her türlü çakarım. dallama da bana doğru gelmeye başladı çok yakınlaşmadan ikimizde durduk. bir an son kez sevdiğime baktım, sinirliydim ama o gülüyordu ve dallamaya bakıyordu.
dallama, ‘seni ilk defa gördüm hayırdır yeni mi başadın kantici’ diye sordu. aklı sıra ezecek, hem kantinci olduğuma baskı yapacak hem de sen yenisin galiba taşağını geçecekti. yer miyim ulan ben! içinden besmelemi çekip nutuğuma başladım:
-aslanım ben kantinci değilim. kantincinin çırağı hastalanmış gelmemiş, adam da tek başına kantinde dağıtamıyor. kantinden çıkarken rica etti götürür müsün diye, getirdik sizin değilmiş yan tarafa götürücem. sen de çok açsan; ya az ye kendine uşak tut ya da kantin orda git al ne alıyosan.
açıkçası, çok efsane bir nutuk çekmemiştim ama en azından beraberliği sağlamıştım. ezici mağlubiyet ihtimali kalmamıştı. cümlem bittiğinde çocuğun yüzü düşmüştü, ben gayet ciddi ve kızgın sevdiğime baktım o da gülmeyi bırakmış ‘ayıp ettik’ moduna girmişti. ona son kez ‘ayıp ettin, sen de mi bürütüs’ bakışı atıp ustaya bakmadan sert bir şekilde ‘kolay gelsin usta’ diyerek çıktım.
bu olan beni acıktırmıştı, dükkanın girişinden köşeyi döner dönmez tostu yemeğe başlamıştım ve dükkana gitmeden bütün tostu hiç etmiştim. artık ne düşüneceğimi bilmiyordum. birlikte düşkün insanlara yardım edeceğimizi umduğum kız o insanla dalga geçen bir tip miydi? elinden gelen tek şey insanları aşağılamak olan bir insan mıydı? böyle bir insansa eğer onunla tabi ki yapamazdım...
4.bölüm sonu.