akşam saatlerinde beyoğlu sinemasında izlediğim kült yapım. filme dair söylenecek o kadar çok şey var ki nereden başlasam bilmiyorum öncelikle nadir sarıbacak'ın ellerinden öperim bir insan ekranda ne kadar devleşir deseler ancak nadir kadar der kapatırım muhabbeti. izlerken nefes alış verişimi bile kontrol edemediğim, koltukta bıçak sırtında izlediğim bir filmdi. filmin derinlemesine inersek farklı karakterlerde beş erkeğin çıkışı olmayan bir yolda verdikleri iktidar mücadelesini anlatıyor. hayatın özündeki sınıfsal kavramlar, kimlik sorunları sahneye o kadar iyi yansıtılmış ki beybaba denilen kaptan bozuntusu safına çekebileceği iki saf adamı başta yanına alıyor ve karşısında iki psikopat bir tarafsız kürt kalıyor, denge dediğimiz şey ancak böyle sağlanıyor işte mesele birlikteliğin bozulmaması değil güçlü olanın gücünün kaybetmemesi ve huzurunun kaçmaması. karakterler hayatın acı gerçeklerini bir bir koz olarak kullanıyor önce dengeyi bozan yani savaşın başlamasına engel olan sessiz ağır topu ortadan kaldırıyor ve sonrasında savaş başlıyor. sarmaşık ise bu işten hiç bir şekilde kurtulamayacağını simgeleyen bir metafor, hayalete gelirsek insanların içindeki korkuyu temsil ediyor. ne ararsanız var bu filmde argo,savaş,delirme,arzu ve dibine kadar yaşanılan bir çok duygu. son olarak söyleceğim köküne kadar bir erkek filmi olmuş mükemmel olmuş emeği geçen herkese teşekkür ederim böyle bir yapıtı bize izlettikleri için. ayrıca filme oscar vermeyen akademinin de amına koyayım.