kişinin büyüdüğünü anladığı an

bugün iki kere yaşadığım an. okuldan erken çıkıp saat bir buçuk gibi bizim etfal hastanesine gittim kolumdaki alciyi aldırmak için. tabii ki randevusuz gittim. neyse bir saatlik bekleyişin ardından girdim doktorun yanına, barkod al gel dedi. barkod almaya gittim, uzattım kimliği sonra.. an 1. kadın birden "sana barkot veremem sigortan yok dedi" hasiktir didim.. - e ama babamın sigortası? + ondan düşmüşsünüz. 18 yaşı geçince düşüyor, ücretli vezneye gidin düz gidin sağa dönün camekan yer.. neyse aldım kimliği "devlet hastanesi ucuzdur amk her neyse" diyerek gittim vezneye.. an 2. - şu kağıda barkod verir misiniz? + ortopedii.. doktor murat kork... 30 lira.. otuz. - otuz mu? özel hastane mi burası hocam? + ... - neyse alabilir miyim kimliği.. aldım çıktım hastaneden amk. sonra ne yapacam diye düşündüm. bi sik gelmedi aklıma babamın yanına gittim, napayim diye sordum. an 3. - baba hastaneye gittim barkod vermediler sigortan kapsamiyomus artık beni, napacam ben? + saat 3 daha okula git okuduğuna dair belge alıp sgk'ya git hemen maçka'nin oradan taksime giderken orada. belgeyi al ama o sakalla inanmazlar. velhasıl denilenleri yaptım ve hastaneye gittim saat 16:14'te. geç kaldınız diyip barkod vermediler. yarın tekrar gidicem amk. birinci ve ikinci anlar başlıkta belirtilen anlar gibiydi benim için ama üçü yaşayınca hala babam olmadan bir halt olmadığımı ve sosyallikten bayağı uzak olduğumu anladım. bir de okumam gerektiğini anladım ama olmuyor amk.