bundan 17 yıl öncesiydi, ilkokul beşinci sınıfa felan gidiyordum. günlerden salı, amcamın arabasıyla rize'de vefat eden dayımın cenazesine gidiyorduk (amcam, annem, babam, abim, ben ve kız kardeşim). bolu dağında bir yerlerdeydik. önümüzde bir otobüs ani fren yapınca amcamın direksiyonu kırmasıyla yaklaşık 20 metrelik bir şarampolden aşağı yuvarlandık. gözlerimi açtığımda ben, abim ve kızkardeşim yolun kenarına savrulmuştuk. bugün anlatılanlara göre arka camı önce abim parçalamış arkasından da kardeşimle ben savrulmuşuz. ağzımda molada aldığım sakızın kana dönüşmüş tadı vardı, gözlerim pek iyi seçemiyordu etrafı. babam ve amcamın ters dönmüş otomobilde dışarı çıkmak için konuşmalarını duyuyordum. annemden ise ses yoktu. sonra kardeşime doğru yürüdüm, kucağıma aldım, uyuyordu (?) henüz 11 aylıktı nurgül. daha fazla tutamadım kolum kırıktı. ama onun hiçbir yerinde yara izi yoktu, hala bembeyazdı. sonra etraftan geldiler, bir sürü kişi. babam ve amcam dışarı çıkmış, abim de ayılmıştı. annemi çıkaramadılar, baygındı. otomobili tekrar düzleyip öyle çıkardılar. bir darbe de ordan yedi canım annem. abim o kafayla gözlüklerini arıyordu, babam da "boşver yenisini alırız, hadi gidiyoruz" diyordu. sonra bir minibüsle en yakın sağlık ocağına götürdüler. sabahın erken saatleriydi. doktorların gelmesiyle ilk pansuman yapılmıştı. annem hala baygın ve kardeşim hala uyuyordu. ambulansa bindik. abim ve amcam şoförün yanına oturdu. ben, babam, kucağındaki kız kardeşim ve annem arka taraftaydık. annem hala baygındı. şokta olduğunu söyledi sağlıkçılar. ellerini sağa sola savuruyordu. kardeşimse uyuyordu (?) babam koluma dokunuyordu; "burası mı acıyor evlat?" diye sorduğunda "evet" diyordum. ankara numune hastanesi'ne götürene kadar bir anneme bakıyor bir de kardeşimin ayaklarına dokunuyordum. hastaneye varınca abimle yan yana iki sedyede attılar dikişlerimizi. onun kafasına, benimse sol yüzüme. doktorlar benim için; "ne cesur çocuk bu, hiç sesi çıkmıyor" demişler. annemi ve kardeşimi düşünüyordum o sıra ben. sonra sol kolumu alçıya aldılar. babamın da kolu çatlamış ve parmağı kırılmıştı. amcamın da kolu kırıktı ve gayet sağlıklıydı. aynı odada kaldık abimle. babamla amcam da hep koşuşturdular hastanede. babam bizim teleşımızdan kendine baktırmamış bile. baba işte! annem hala baygındı, yoğun bakıma almışlar. kardeşimi soruyordum babama, iyi olduğunu söylüyordu hep. bir kaç gün sonra abim ve ben, ankara'daki amcamızın kızının evine taburcu edildik. emine abla çok iyi ilgilendi bizle. hele eşi saffet abi, bir an bile ayrılmadı hastaneden. her gün telefonla arayıp soruyordu, hastaneden bilgi alıyordu emine abla. annem yoğun bakımdan çıkmış kızını soruyormuş. bir iki gün sonra tekrar telefon sesine uyandım. emine abla memleketten birisiyle konuşuyordu. duyduğum şey sadece "evet, küçük kızı kaybettik." oldu. ben yattığım yerde sadece gözlerimi ölesiye kapatabildim, sesimi çıkaramadım. anneme söylememişler. memleketteki halamın yanına gönderdiklerini söylemişler. yıllar sonra her gün aynaya baktığımda onu o son haliyle uyurken görüyorum. bu yaranın vücudumun neresinde olduğu hakkında hala hiçbir fikrim yok.