hüzünlü hikayeler

zaman geçtikçe narkozun etkisi geçmeye başlıyordu. robot gibi her yanımdan kablo fışkırıyor. ameliyat 9.5 saat sürmüş. bi yandan gözlerimi açık tutmaya çalışıyorum. doktor gelip uyuma diyor sürekli. bi ara annem geldi. elimi tuttu o rahatlama duygusunu hiçbir kelime ile anlatamam. baya bi süre geçtikten sonra bi hasta bakıcı geldi. beni normal odaya çıkaracakmış. adam yüzüme öyle bi baktı ki. dedim heralde baya çizdiler bizim kaportayı. neyse beni attılar sedyeye. zaten ceset gibiyim kılımı kıpırdatamıyorum. odama getirdiler sanırım öğlen saatleri idi. yatağa yattım. işte bundan sonra hayatımın en zor dönemi başladı.