vazgeç gönül

yıl 2007 onu gördüm.ufak bir çocugum daha 8-9 yaşları.kafama taktım onu.onunla konuşmak tanışmak istedim.ama olmadı.sonra bir gece uyuyup sabah uyandıgımda,yastıgımda saçlarımı ,kaşlarımı ve kirpiklerimi bıraktıgımda tipsiz biri olmuştum.çocuktum.ağladım cogu zaman.benim olmayacagı ıcın.onunla konusamayacagım için.çoğu doktorları gezdik istanbul izmit vs vs. hepsi strestendir dedi ve çözumunu bulamadı.psikiyatrisler doktorlar bir bir görüştüler.neye üzüldün bu kadar? nedir senin canını sıkan?bir kızı mı sevdin dediler ama evet diyemedim.geçiştirdim.ardından yıllar yıllar geçti.2014 şubat ayının 9 unda zil çaldı ve bizim eve geldi.o an sanki hayallerim gerçek olmuştu.aşık oldugum kız bavuluyla evime gelmişti.3 hafta bizde kaldı.onunla konuştum vakit geçirdim eğlendik herşeyi yaptık.ardından yurduna geri dondu.ve bizim bu tanışmamız 6-7 ay daha birlikte,beraber geçirmemize neden oldu.çok büyük ümitler verdi.çocugumuz oldugunu düsünsene bilmem ne falan.'düsünsene asık oldugun kız sana boyle dıyor' sen daha da baglanırsın ve bende baglandım.öyle yerlere geldi ki samimiliğimiz sabahtan aksama kadar gece yarılarına kadar mesajlasır veya bulusur biseyler yapardık.artık öyle bir yere geldi ki samimiyetimiz artık sadece bu işin adı kalmıstı.bi gün sabrım tastı ve dedim ben sana asıgım.bu tabi ayy sok oldum vs.dedim beni ne olarak görüyorsun?- seni arkadaşım olarak görüyorum dedi.olmaz ali dedi ve çekip gitti.o an o yaşadıgın 6-7 ay var ya o anılar vesaire vesaire herbiri film şeridi olarak geçiyor aklından.beyninden vurulmuşa dönüyorsun.2014 mayıs 7 den bugune göremedim o sevdigim kızı.hesap sordugumuz insana gün geliyor hatır bile soramıyoruz.aşk diye bi duygu muygu kalmıyor insanda...